I tak przyszło mi złamać moje własne zasady... w imię zasad

Ten blog miał być o rękodziele. Może szerzej sztuce, bo w końcu raczej rysownikiem jestem (ale o tym szerzej za jakiś czas). Ale są na tym świecie rzeczy, które zwyczajnie mnie wkurzają i potrzebuję o tym powiedzieć innym. Tak jest i teraz, choć nie spodziewałam się, że tym co mnie pchnie do napisania czegoś takiego będą... Pokemony! Nie gram. Nie moja bajka. Interesuję się tym o tyle, o ile wiem, że część moich przyjaciół gra i świetnie się bawią. Przyjaciółka obiecała mi pokazać, co ją w tym bawi. Super!

Z drugiej strony widzę całkiem sporą grupę ludzi, też wśród moich znajomych, którzy nie wiedząc w sumie nawet o co chodzi, krytykują. Krytykują, bo infantylne, bo głupie, bo dziecinne. No i co z tego? Ktoś się tym dobrze bawi. Czy robi swoją zabawę komuś krzywdę? Nie zauważyłam. (Tak, wiem. Artykuły się pojawiają o różnych wybrykach, ale powiedzmy sobie szczerze: w każdej grupie znajdą się osoby dość... ekstremalne).

Ale spójrzmy na to szerzej. Pokemony są tylko przykładem, ostatnio dość nasilonym i rzucającym się w oczy. Podam kilka z innej bajki.

Mam nadwagę. Sporą. Walczę z tym. Próbowałam swego czasu biegać. Było ciężko. Nie tylko się zebrać, ale i patrzeć na to, jak strasznie własne ciało odmawia współpracy. Pewnego dnia w drodze spotkałam się z głośno rzuconym pod moim adresem „patrz jak zabawnie wygląda jak taki grubas biega”. Całkiem inna bajka, powiecie? No nie wiem.

Lat temu już kilkanaście postanowiłam zabrać się za rysunek. Ciągnęło mnie i koniec, choć pierwsze efekty były, powiedzmy sobie szczerze, mizerne. Ale uparta, jak na wilkołaka przystało, ćwiczyłam. I ćwiczyłam mimo często padającego „kiepsko, daj se siana” od osób, które w życiu nie spróbowały!

Rękodzieła uczyła mnie mama. Przede wszystkim haft, szydełko, druty... Uczyła mnie też uporu. Jak? Mój ojciec był jej przeciwieństwem. Nie miał hobby i strasznie przeszkadzało mu, że ona jakieś ma. Jeszcze bardziej przeszkadzało mu, że próbuje „tymi głupotami” zarazić córkę.

Problem jest dużo szerszy. Mam wrażenie, że dotyczy to kwestii szacunku. I to nie tylko szacunku do innych, ale i do siebie. Bo jeżeli mi przeszkadza, że ktoś się dobrze bawi czymś czego nie rozumiem, to problem jest w nim i jego hobby, czy we mnie?

Jak myślicie? Spróbujecie wypowiedzieć się w nieco poważniejszym temacie?