Bajka o wilkołaku i bombardowaniu część 2: Narodziny Stefanii

Witajcie.

Nadszedł dzień piękny i zimowy, w którym Danka Pomysłowładna ponownie wezwała swych poddanych. Wilkołak usiadł w tylnym rzędzie i przyglądał się całości z powątpiewaniem, bo wszystko co nie mieści się w jego biżuteryjnej koncepcji wszechświata bywa trudne a może i nieco uciążliwe.
Gdy wszyscy już zebrali się wokół miejsca spotkań władczyni spojrzała na swych poddanych bystrym wzrokiem i rzecze "Pudełka! Pudełka z okienkiem są tym, co macie wykorzystać w swej twórczości!". Wilkołak posłuchał, pokiwał łbem zamyślony i wrócił do domu. 

"Czasu dużo" pomyślał siadając w fotelu wygodnie "coś się wymyśli". Ale gdzieś z tyłu głowy te pudełka się biednej bestii obijały. I dnia pewnego, jakże szczęśliwego, bo projektowego, gdy pomysły spod ołówka wychodzą maszynowo, bezzębny tygrys aportuje zwinięte kulki ze złymi rysunkami, a omega co jakiś czas łaka szturcha uspokajająco nosem, w głowie naszej bestii pojawiło się objawienie "Ale bym sobie ulepiła taką zajebiaszczą ośmiornicę!". 

Gdy oświecenie minęło bestia popukała się w czoło, bo ostatni raz z lepieniem czegoś więcej niż przypadkowy kwiatek, to do czynienia miała jako szczenię. Ale pomysł się zalągł i zaczynał zapuszczać korzenie. Do myślowego głowonoga zaczęły dołączać myślowe koralowce. 

W końcu wilkołak poddał się i aby zrobić miejsce dla nowych pomysłów, zabrał się do pracy. Wybrał odpowiednie pudełko:

Wybebeszył je, żeby dostać się do czystego wnętrza (a wybebeszać to łaki lubią ;-) ) i zaczął żmudny proces planowania i lepienia.

Zaczął do koralowców, stwierdzając że będą dobrą rozgrzewką. W końcu nadszedł czas na ośmiornicę. Powstawała powoli na zapasowym pudełku. Na tym też etapie została ochrzczona.

- Chodź zobaczyć jak mi fajnie to lepienie idzie! - zawołał wilkołak radośnie.

- Cześć, Stefan! - rzucił Niedźwiedź podchodząc do stołu, gdzie powoli powstawał głowonogi atak słodyczy.

Po chwili oba stworzenia orzekły, że ze względu na kolor to raczej Stefania i tak też zostało.

I tak wilkołak się w tym lepieniu pogubił, że do radosnej rodzinki dołączyła jeszcze rozgwiazda a on zdziwiony kończąc odkrył, że już niemal północ. Z rana jednak zaraz wilkołak zabrał się za wypalanie ulepionego towarzystwa i przerabianie pudełka na wrak.

Po złożeniu na nowo pudełko wygląda już jak wrak, który trochę czasu w wodzie poleżał.

Wilkołak odetchnął głęboko i zabrał się za klejenie wszystkiego już w jedną całość.

Stefania zamieszkała we wraku porośniętym tu i ówdzie koralowcami, a żeby nie czuła się samotna, do towarzystwa dostała rozgwiazdę. Dno pudełka zostało dociążone, by trzymać pion.

Bestia kudłata spojrzała na swoje dzieło z zadowoleniem i pobiegła złożyć je w ofierze łaskawej władczyni.

A teraz już na poważnie. Skończona Stefania wygląda tak:

Trochę zbliżeń i innych rzutów:

Stefania została strażniczką innych światów, czyli wylądowała na półce z fantastyką:

Od baaardzo dawna nie lepiłam nic, co nie było przypadkowym, potrzebnym mi akurat do czegoś kwiatkiem. Więc jestem bardzo zadowolona z efektu. Na koniec jeszcze obowiązkowy baner.

Pozdrawiam,

Wehlen